To było bardzo dawno temu, autor tej opowieści o lataniu, miłości i śmierci miał lat trzydzieści, gdy zaproszono go do jednostki polskiego lotnictwa morskiego. Dwa żywioły - woda i powietrze jako temat - mogłoż być coś bardziej pociągającego? Wojsko chciało mieć literaturę o sobie, pozwalało wchodzić głęboko w każdy problem, od strony teorii i praktyki. Przestudiowałem tedy pilnie to, co, znać musiał absolwent oficerskiej szkoły lotniczej, notatki - bardzo szczegółowe - zawierały wszystko: od podsłuchanych dialogów po tajniki meteorologii i konstrukcji maszyn naddźwiękowych. Żyłem między pilotami wiele tygodni, potem znajomość trwała lata całe, odnawiana raz po raz przy licznych spotkaniach. Latałem z nimi, jadłem z nimi, bawiłem się z nimi, smuciłem z nimi, kiedy wypadek wyrywał któregoś z grona żyjących. Książka, która z tego doświadczenia powstała - notuje życie na gorąco, niczego nie zmyśla, niektóre charaktery scala, wydarzenia porządkuje, układa w pewien ciąg fabularny, ale jest to rzecz znacznie bliższa gatunkowi "opowieści prawdziwej" niż powieści, która zmyśla, aby być prawdziwą. Miło autorowi, że po szesnastu latach od pierwszego wydania "Manewru" idzie między ludzi wydanie trzecie, nieco zmienione i poprawione wskutek uwag poczynionych przez osoby fachowe. Większość wszakże "technikaliów" pozostawiam nie zmienionych, nie dostosowuję ich do roku 1979, ponieważ wszystko w technice ulega zmianom... Być może i nowi młodzi piloci wojskowi, zasiadający za sterami maszyn parokrotnie szybszych od tych, jakimi latali wtedy moi bohaterowie - różnią się od tamtych, dziś wyższych oficerów lub oficerów w stanie spoczynku. Ponieważ jednak człowiek ulega zmianom wolniej niż sprzęt, ufam, że książka i dziś znajdzie przyjaciół...